لحظات آخر بیست‌‌وسه سالگی

نزدیک به یک ماه از آخرین نوشته‌ام می‌گذرد.

یک ماهی که اکثراً به بی‌انگیزگی گذشت،به اهمال گذشت و به بیهودگی .

اهمال،اهمال،اهمال و اهمال. وقتی با خودت قراری می‌گذاری و انجامش نمی‌دهی بدترین ضربه را به عزت نفس‌ات وارد می‌کنی،حرفت برای خودت هم اعتباری ندارد.

و بعد از آن هم هجوم افکار تو را به سمتی خواهد برد که نباید. می‌شوی غلام حلقه به گوشِ افکارت.

بعد از آن هم وقتی می‌بینی در اطرافت چیز جذابی پیدا نمی‌کنی سراغ خاطرات و گذشته‌ات می‌روی.آلبوم هارا ورق می‌زنی نوشته های قدیمی‌ات را میخوانی و به خود می‌گویی چرا آن زمان همه‌چیز قشنگ تر بود،رنگ ها رنگین‌تر بودند،آسمان آبی تر بود،دلم شاد تر بود،لذت های زندگی هرچند ارزان،عمیق تر بودند.اشک میریزی و اشک میریزی.

به دیگران هم یادآوری می‌کنی که گذشته چقدر بهتر از الآن بود، وقتی هم که تائیدت کردند ته دلت خوشحال می‌شوی که تنها نیستی.

چند وقتی را به این شکل می‌گذرانی و در آخر به این نتیجه می‌رسی چاره ای جز حرکت نداری.از خود می‌پرسی اگر امید نداشته باشم پس چه کار کنم؟

مگر زندگی چیزی جز امید است؟ امید به آمدن چیزهای بهتر.

زندگی سخت است،بهتر است سختی را در مسیری تحمل کنیم که در نهایت باعث رشد می‌شود و نه نشستن و به دیوار خیره شدن و حسرت خوردن. بهتر است سختی صبح از خواب بیدار شدن ها را به جان بخریم تا سختی حسرت خوردن از کارهایی که می‌توانستیم انجام دهیم و ندادیم.

آخرین ساعات ۲۳ سالگی هم در گذر هستند.

۲۳ سالگی ،سال مهمی برایم بود،از یک سالگی خدمت سربازی تا همکاری با بزرگانی که صدایشان خاطرات کودکی‌ام را زنده می‌کند.

آشنایی بیشتر با نقطه ضعف هایم و همینطور شناخت مسیر مناسب برای تقویت آنها.(که البته هنوز هم اقدامی نکردم)

برای کشور هم سال مهمی بود ،اتفاقاتی رخ داد. اقتصاد تیکه و پاره تر از پارسال و سال بعد هم که،گفتن ندارد.

در چالش تغییر گفته بودم که در مسیر هستم و شکست اجتناب ناپذیر است و از آن باید درس گرفت. چالش تقریباً میشه گفت شکست خورد (البته موقتی) و علت شکست هم سعی در ایجاد تغییر انقلابی بود.تغییر باید آهسته باشد.

امیدوارم ۲۴ سالگی،سال بهتری باشد.